Oczywiście, zdarzają sie wyjątkowe sytuacje, ale są one, jak nazwa wskazuje – wyjątkowe! Tak naprawdę, do takiej hipokryzji i samo-oszustwa, zdolny jest tylko człowiek. Daleko mu do szlachetności zwierząt.
Chciałabym widzieć minę właściciela uczepionego jak jego pies - na półmetrowym łańcuchu, na mrozie, czy w upale przy pustej misce, bez kropli wody, bez skrawka cienia czy osłony! Albo w tzw. kojcu z siatki, w odchodach niesprzątanych od miesięcy i bez żadnej nadziei na spacer ze swoim PANEM. Nasze człowieczeństwo objawia się tym, jak traktujemy żywe istoty wokół nas, zwłaszcza bezbronne, słabsze i przez nas samych zniewolone.
Łagodne wyroki Panów Sędziów za maltretowanie zwierząt, świadczą o kulturze naszego społeczeństwa. Okrucieństwo ludzkiej istoty nie ma sobie równego w świecie. Czyżby to ilość „pożeranego” mięsa w ten sposób wpływała na nasze zachowanie?
Organizm człowieka (z natury swojej) nie jest przystosowany do żywienia się mięsem, w każdym razie nie w takiej ilości. Jest stare powiedzenie (słyszałam je od mojej Babki):
„Jak długo człowiek będzie zabijał więcej żywych stworzeń, niż mu to potrzebne do przeżycia, tak długo będzie nękany niezliczoną ilością coraz to nowych i nowych chorób...”.
Coś w tym jest. Co więcej – naprawdę niewiele wiemy na temat odczuć zwierząt; ich psychiki - życia wewnętrznego. Bardziej jesteśmy zajęci eksperymentowaniem na zwierzętach, aby przedłużać za wszelką cenę nasze opasłe życie, niż zastanowieniem się nad sensem tego wszystkiego i tak koło się zamyka. Warto przypomnieć, że zwierzak – każdy zwierzak kręgowiec, ma dokładnie wszystkie organy takie same jak nasze i czuje ból, lęk, samotność, tęsknotę, zimno - rodzi się tak jak my, ale umiera godniej niż my - jeżeli jest mu dane umrzeć śmiercią naturalną.

Mętna, 29 październik 2008r.
/ patrząc na wypatroszone jelita sarny /