Zagwizdałam, przyleciała, usiadła grzecznie – jakoś tak za grzecznie..? Muszę wyśledzić gdzie ona lata – więc również "grzecznie" weszłam z powrotem do chaty i obserwuję ją przez okno. Podniosła się i początkowo powoli, później kłusem, pocwałowała w kierunku podwórka sąsiadki. Co ona tam ma? Staram się podejść - jak najciszej. Jest. Coś szarpie zawzięcie. Kura! Właściwie już żałosne szczątki biednej kury i to kilka metrów od domu właścicielki... No nie! Tak lubię kury – są mądre i śmieszne. Do dziś mam "za złe" Herbertowi, że w krótkim wierszu o kurze napisał - "ohyda". Była tak zajęta szarpaniem, że nie zauważyła mojej obecności. "Co ty robisz małpo jedna! Co ty robisz ..?!" Rzuciła spojrzeniem i z resztką krwawych szczątków w pysku, stała jak sparaliżowana. Nie ucieka..? Zaskoczyła mnie tym kompletnie. Można się było spodziewać, że będzie schrzaniać gdzie pieprz rośnie, a ona... czekała..? Na bicie..? No to - jedyna rzecz, jaka mi przyszła do głowy, mój kapelusz - zawsze to nie ręka. Ja ją "lałam" kapeluszem, a ona połykała własność sąsiadki, a potem truchtem – wcale nie kłusem i jakby zadowolona z siebie, potruchtała do domu. Cała się trzęsłam, a ona w bezpiecznej odległości oblizywała się. Kiedy przyszłam do siebie - pomyślałam, trzeba iść do sąsiadki i zapłacić za stratę. Ale..? Zaraz, zaraz... Te wszystkie ślady po kurach w lesie w pobliżu wsi, to mogła być jej sprawka. To nawet pewne! No tak... Zaraz ,,pójdzie,, po wsi, że mam psa, co kury dusi! Dałam sobie spokój. Muszę ją przede wszystkim – odkarmić i "zwrócić honor rudym lisom".

Mętna na Podlasiu, Maj 2009r.