Siadałam na ławeczce, którą sobie zainstalowałam w miejscu, skąd rozciąga się widok na pola i trochę  dalej na las - (ok. 500 m.) i patrzyłam nieruchomo, kontemplując harmonijne piękno przyrody. Jedyne co zakłócało – (wprawdzie, nie codziennie), radość życia na wsi, to świdrujący uszy "wizg" - świst, wtedy uciekałam w drugą stronę szybko maszerując, aby zagłuszyć "cywilizację" w środku Zielonych Płuc Polski. Psy, jakby rozumiały w czym rzecz, z tym moim posiadywaniem, cierpliwie czekały.
Czasami nie przychodziła żerować w to samo miejsce, tylko trochę dalej, ale zawsze odnajdywałam rudą plamę jej letniego wystroju.
Czerwiec. Usłyszałam strzał. Bardzo blisko. Miałam złe przeczucie. W środku ciała pojawił się jakiś lęk – ból. Usiadłam jednak, jak zwykle na swojej ławeczce z nadzieją, że ją zobaczę... Po pół godzinie poszłam w kierunku skąd padł strzał. "Wygoloną" polną drogą, (druga w pobliżu tej ze świerkiem) - doszłam do lasu i skręciłam w prawo, w  kierunku dzikiego, ale "legalnego" wysypiska śmieci w środku lasów i pól pięknej wsi na Podlasiu. Po przejściu nie dalej, jak 100 m. w koleinie ogromna kałuża szkarłatno – purpurowej krwi, jakieś szczątki, wygnieciona – w formie, jakby po łuku, trawa i odchody - w śmiertelnym odruchu, pozbywała się nie potrzebnego już ciężaru. Opony samochodu z boku drogi tuż przy miejscu agonii.






Jednak siadałam jeszcze przez kilka dni na mojej ławeczce i czekałam, łudząc się, że to nie była ona – piękna łania Podlaskiej przyrody – ufna i zdeterminowana instynktem przeżycia i dania życia. Nigdy więcej już nie zobaczyłam rudej plamy na tle spokojnej zieleni.

Jakby nie istniały, żadne reguły, zakazy, etyka, przepisy. Jest "zapotrzebowanie" więc telefonik do miejscowego znającego się na rzeczy - niejako zawodowo i bez żenady, jak za dawnych dobrych czasów - POZYSKUJĄ. Dla nich nic się nie zmieniło.

To wydarzenie wywołało z mojej pamięci, (nie wiem dlaczego?) incydent sprzed trzech lat...
Jesienna mgła spowijała wiejskie chaty szaro – białym puchem tak, że wystawały tylko od połowy.
Bardzo fotogeniczny krajobraz. Poszłam uchwycić obiektywem tę naturalną "scenografię".
W pewnej chwili wydało mi się, że słyszę, jakby tłumiony szloch? - Oparta o płot, stała drobniutka kobiecinka (dziś już Św. Pamięci) i zasłaniając twarz fartuchem, czy czymś podobnym, rzewnie płakała. To było tym bardziej  przejmujące, że ze wszystkich sił starała się stłumić swoją rozpacz.
Zapytałam – co się stało..?  Niech Pani mi powie, jeżeli Pani może, będzie lżej... "Ażeby jego... za moją krzywdę... jeszcze s........  gałęziami przykrył... toż to niedaleko budynków... co on jemu zrobił..? Taki był mądry... Pani, ja jego od małego wychowała... ażeby jego... "Szybko odeszła - do siebie.
Domyśliłam się, że chodziło o zastrzelonego psa. Ludzie o tym mówili.
Jeden z autorów piszących dla "Engramu" już wspomniał na stronie internetowej, że (...) każda krzywda wyrządzona naszemu otoczeniu, jest krzywdą wyrządzoną Nam Samym".
Dodam od siebie – każda krzywda wyrządzona naszemu otoczeniu, świadomie i bez najmniejszej woli naprawienia błędu.., wróci do Nas – prędzej czy później, jak bumerang.
Przemilczane zło = akceptowanie zła = przyzwalanie na szerzenie się zła.

PS. Do internautów! Szukaj w google  "polowaneczko".